To wyznanie miłości "legendy wrocławskich kiboli" do legendy niemieckiego narodowego socjalizmu poprzedza poprzedzone jest wyznaniem zafascynowania osobowością malarza pocztówek.
Mam wrażenie, że koszmar okupacji niemieckiej, bezmiar zbrodni dokonanych w imieniu Wodza narodu niemieckiego przez jego został nieco zapomniany. Tak się składa, że ostatnim czasie na forum portalu Rebelya.pl popełniłem kilka wątków dotyczących zbrodni popełnionych w czasie II Wojny Światowej na Narodzie Polskim ze szczególnym uwzględnieniem Adolfów.
W poprzedniej notce była mowa o stratach ogólnych pod dwiema okupacjami. Czas na nieco szczegółów. Na przykład dotyczących Wielkopolski:
Wydaną w 2009 r. broszurę "Martyrologia ludności polskiej zachodnich gmin powiatu poznańskiego w II wojnie światowej" Andrzej Kijas poświęcił "pamięci wielu bezimiennych ofiar wymordowanych przez nazistów w lasach Zakrzewa, Palędzia i Dąbrówki oraz w innych miejscowościach Wielkopolski."
Plik pdf http://www.dopiewo.pl/ftp/0/pliki/web_content_file/0020100923095731218.pdf
Lasy Zakrzewa, Palędzia i Dąbrówki to kolejne po lasach Piaśnicy , Mniszka czy Szpęgawy miejsca masowych kaźni, które nie zapadły w powszechną pamięć. Może jest ich za dużo?
Fragmenty:
W pierwszych miesiącach okupacji w Forcie VII osadzano głównie uczestników powstania wielkopolskiego 1918/1919 roku oraz Polaków oskarżonych o antyniemiecką działalność polityczną w okresie międzywojnia. Z grona powstańców wielkopolskich i działaczy niepodległościowych znaleźli się w nim między innymi: Aleksandra Bukowiecka ze znanej ziemiańskiej rodziny Dzierżykraj Morawskich, Kazimierz Engel, Bronisław Kirchner, Wacław Kotecki, Tadeusz Kuczma, Józef Kranz, Edmund Kruppik, Jan Namysł, Wincenty Nowaczyński, Adam Poszwiński i Tadeusz Wesołowski. Jednym z wielu powstańców, który trafił do fortu, był aresztowany przez gestapo 28 grudnia 1939 roku Józef Konewka, urodzony w 1899 roku w Więckowicach, prezes Związku Powstańców i Wojaków Poznań Wschód, rozstrzelany 11 stycznia 1940 roku w lasach palędzkich i tam pochowany w zbiorowej mogile.
Kierowano tam również ziemian, znanych działaczy społecznych, przedstawicieli inteligencji, później zaś uczestników ruchu oporu. Z przedstawicieli wielkopolskich ziemian więźniów Fortu VII 11 listopada 1939 roku rozstrzelano Konstantego Dziewulskiego z Jankowic a 29 listopada w Dąbrówce Konstantego Chłapowskiego, powstańca wielkopolskiego, prezesa Związku Oficerów Rezerwy na Województwo Poznańskie.
(...)
Wyroki śmierci wykonywano najpierw w samym forcie. W Forcie VII najprawdopodobniej na przełomie 1939/1940 roku zginęli między innymi znani profesorowie Uniwersytetu Poznańskiego: językoznawca Edward Klich, geograf Stanisław Pawłowski, prawnik cywilista Romuald Paczkowski i fizyk Stanisław Kalendyk. Stoki wałów, fosy i kazamaty stwarzały sprzyjające warunki do uśmiercania więźniów i ukrycia ich zwłok. Już jednak od listopada wieloosobowe grupy więźniów pozbawiane były życia poza fortem. Większość Polaków wymordowanych przez gestapo w Palędziu 6 listopada i w Dąbrówce w grudniu 1939 roku przewieziona tam została z Fortu VII. Wśród ponad siedemdziesięciu ofiar zgładzonych w Palędziu byli zapewne studenci Wydziału Lekarskiego Uniwersytetu Poznańskiego. Znajdowali się oni bowiem na liście osób aresztowanych w miesiącach od września 1939 roku do kwietnia 1940 roku. Oprócz tych studentów, którzy zginęli w masowych egzekucjach, pewna ich liczba, jako element niebezpieczny dla III Rzeszy, została zesłana do obozów koncentracyjnych. Natomiast w Dąbrówce śmierć poniosło blisko siedmiuset Polaków, których pochowano w siedmiu zbiorowych mogiłach. Groby więźniów Fortu VII znajdują się również na terenie leśnictwa Wypalanki nieopodal Stęszewa, gdzie pod osłoną nocy gestapo mordowało skazańców. Tam z 8 na 9 lipca 1942 roku w zbiorowej egzekucji, według orzeczenia sądu, rozstrzelany został Adolf Rafał Bniński, wybitny działacz niepodległościowy, delegat Rządu dla Polskich Ziem Zachodnich, aresztowany 28 lipca 1941 roku.
(...)
W okresie od października 1939 roku do końca kwietnia 1943 roku przez Fort VII przewinęło się blisko czterdzieści tysięcy osób. Ilu z nich zginęło, trudno ustalić z powodu zniszczenia przez Niemców dokumentacji obciążającej zbrodniarzy. W końcu 1943 roku ostatnich około tysiąca więźniów przeniesiono do obozu w Żabikowie. W Forcie VII założono oddział fabryki Telefunken, pracujący dla potrzeb wojska. Nie znamy ani dokładnej liczby, ani większości nazwisk polskich patriotów wymordowanych przez gestapo w powiecie poznańskim, a być może nigdy ich nie poznamy. „Wiele setek, o ile nie tysięcy zginęło w egzekucjach – stwierdzał Edward Serwański – w rejonie Dopiewa w Zakrzewie – już w pierwszym okresie okupacji, to jest do końca 1939 r. oraz w 1940 r. na terenie leśnictwa Wypalanki, gdzie odbyło się kilka poważnych egzekucji, następnie na tzw. Gliniankach w Poznaniu, w lesie Palędzie i w lesie Dąbrówka. W obu ostatnich miejscach ginęli kilkakrotnie w wielkich egzekucjach przede wszystkim właśnie więźniowie Fortu VII”. Pośród zamordowanych w 1940 roku znaleźli się trzej kolejarze z Palędzia: Jakub Gorzyński, Jakub Jankowiak i Stanisław Woźniak. Jesienią 1944 roku, gdy front wschodni zaczął zbliżać się do granic Rzeszy, Niemcy przystąpili na terenie Zakrzewa i Palędzia do szeroko zakrojonej akcji zacierania śladów zbrodni. Odbyło się to poprzez odkopywanie i palenie zwłok.
Artykuły poświęcone ofiarom i miejscom masowych egzekucji:
Miejsce pamięci narodowej w lasach gminy Dopiewo, opracowanie Aleksandry Pietrowicz, pracownika naukowego Oddziałowego Biura Edukacji Publicznej IPN w Poznaniu http://www.dopiewo.pl/frontend.php?m=1081,12,70,0&t=Miejsce,pamieci,narodowej,w,lasach,gminy,Dopiewo
Groby Zakrzewskie. Kto je widział? Kto o nich wie? http://www.wiadomosci24.pl/artykul/groby_zakrzewskie_zobacz_na_filmie_88518.html
Wystawa - ''Zmarli i zaginieni więźniowie Fortu VII'' http://www.muzeumniepodleglosci.poznan.pl/modules.php?op=modload&name=News&file=article&sid=90&mode=thread&order=0&thold=0
Katyń Poznański w Zakrzewie - na 70 rocznicę wybuchu II Wojny Światowej http://bezcenzury-multimediablog.blog.onet.pl/Katyn-Poznanski-w-Zakrzewie-na,2,ID390951779,n
Ocalić od zapomnienia wyższą kulturę niemiecką. Z Wystawy - ''Zmarli i zaginieni więźniowie Fortu VII'':
Najczęściej stosowane [praktyki] to „ćwiczenia na Schodach Śmierci”, kiedy to więźniowie musieli wspinać się z ważącymi po 15 kg kamieniami na szczyt Schodów, skąd byli strącani przez nadzorującego strażnika, czy też „wycieczka w Karpaty” kiedy z kolei musieli wspinać się na szczyt otaczającego dziedziniec stoku i staczać z niego głową w dół; opornym „pomagały” esesmańskie psy. Szczególnie tragiczny był podczas tych ćwiczeń los kobiet, starców i młodzieży. Oni najczęściej stawali się ofiarami.
Karę śmierci w Forcie VII wykonywano na kilka różnych sposobów. Wykonywano ją przez powieszenie na szubienicy lub w celi zwanej dzwonem, gdzie wieszano więźniów za nogi i kołysano dopóty, dopóki nie roztrzaskali sobie głowy o ściany.
Systematycznie, niemal codziennie, rozstrzeliwano w zaułku fortecznym pod Ścianą Śmierci od 7 do 9 więźniów. Ciała wywożono do krematorium w szpitalu przy ulicy Święcickiego w Poznaniu. Rodzin nie informowano o zgonach. W wielu przypadkach egzekucje odbywały się bez wyroków sądowych. Co kilka dni z Fortu VII wyjeżdżały do okolicznych lasów, przykryte plandekami, ciężarówki z więźniami. W okolicach Skórzewa, Przeźmierowa, w Lasach Palędzkich, nad jeziorem Rusałka, na terenie leśnictwa Wypalanki, w okolicy Dębienka oraz w wielu innych, często nieustalonych miejscach rozstrzelano kilka tysięcy więźniów. W masowych mogiłach grzebano od kilku do kilkuset więźniów. Wiele relacji mówi o tym, iż w tych masowych grobach zasypywano nie tylko zabitych, ale i rannych ludzi. W miejscach tych zbiorowych mordów, Niemcy od sierpnia do listopada 1944 roku, prowadzili prace ekshumacyjne. Aby zatrzeć ślady zbrodni wydobyte ciała palono.
Miejsca masowych egzekucji, przeprowadzonych przez policję i Selbstschutz w ramach akcji "Inteligencja" na terenach, które weszły w skład Kraju - Warty Rejencji poznańskiej
- Budzyń, egzekucje, 11, 13, 29 września 1939 r.
- Murowana Goślina, egzekucje, 8 września, 8 listopada 1939 r.
- Las Olszynka koło Rogoźna Wielkopolskiego, egzekucje, 17 19, 24 września 1939 r.
- Jezioro Rogozińskie, Laskowo, Łopiszewo koło Rogoźna Wielkopolskiego, egzekucje, 14, 21, 25 września 1939 r.
- Strzelczyki, Zacharzyn koło Chodzieży, egzekucje, 12, 19 września 1939 r.
- Morzewo koło Chodzieży, egzekucja, 7 listopada 1939 r.
- Poznań, Fort VII, liczne egzekucje, 16, 18, 20, 26, 28 października, 8, 18, 29 listopada 1939 r., 5, 6, 27 stycznia, luty-maj 1940 r.
- Lasy Dopiewca koło Poznania, liczne egzekucje, listopad, grudzień 1939 r., styczeń- marzec 1940 r.
- Lasy Dębienka koło Poznania, liczne egzekucje, listopad 1939 r., styczeń-kwiecień 1940 r.
- Mosina koło Poznania, egzekucja, 20 października 1939 r.
- Lasy Sowinki kolo Mosiny, liczne egzekucje, listopad 1939 r., styczeń, luty 1940 r.
- Szamotuły, egzekucje, 12, 13 października, 13 grudnia 1939 r.
- Las Bytyński koło Szamotuł, liczne egzekucje, listopad 1939 r.
- Otorowo, egzekucje, 12, 13 października 1939 r.
- Kórnik, egzekucja, 20 października 1939 r.
- Kostrzyń, egzekucja, 20 października 1939 r.
- Książ Wielkopolski, egzekucja, 20 października 1939 r.
- Śrem, egzekucje, 20 września, 20 października 1939 r.
- Środa Wielkopolska, egzekucje, 7 września, 20 października 1939 r.
- Gostyń, egzekucja, 21 października 1939 r.
- Krobia koło Gostynia, egzekucja, 21 października 1939 r.
- Leszno, egzekucja, 21 października 1939 r.
- Kościan, egzekucja, 23 października 1939 r.
- Las pod Kościanem, liczne egzekucje, 7,9 listopada, 11 grudnia 1939 r., styczeń, luty 1940 r.
- Śmigiel, egzekucja, 23 października 1939 r.
- Las Kobylnicki koło Jaryszewa, liczne egzekucje, listopad 1939 r., styczeń, luty 1940 r.
- Mędzisko, las (gmina Obrzycko), liczne egzekucje, październik-grudzień 1939 r.
- Zbrudzewo, strzelnica, egzekucja, 8 listopada 1939 r.
- Las Malinie koło Pleszewa, egzekucje, 23 października, listopad 1939 r.
- Lasy Dembińskie koło Wrześni, liczne egzekucje, październik, listopad 1939 r.
- Rydzyna, liczne egzekucje, październik, listopad 1939 r., styczeń, luty 1940 r.
Maria Wardzyńska Był rok 1939. Operacja niemieckiej policji bezpieczeństwa w Polsce. Intelligenzaktion", Warszawa 2009, wyd. Instytut Pamięci Narodowej, str. 218-219.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz